Mijn naam is Peter Pierik en ik ben geboren op 26 september 1950.
Inmiddels ben ik ruim 43 jaar getrouwd met mijn vrouw Engelien. Wij hebben 2 kinderen, een dochter en een zoon, beide samenwonend en uit huis. Ook hebben wij 3 schatten van kleinkinderen,twee jongens en een meisje.
De langste periode van mijn werkzame leven bestond uit beroepsmatig rijden. Enkele jaren internationaal en daarna ruim 32 jaar in het openbaar vervoer waarvan de laatste 15 jaar ook als rijinstructeur. Mijn werk beschouwde ik altijd als mijn hobby. Ik ging altijd met plezier naar het werk.
Echter op 13 februari 2014, om 06.25 uur, kwam er plots een einde aan mijn geweldige baan. Onderweg naar het busstation voor mijn eerste dienst kom ik ongelukkig in botsing met een obstakel op de weg.
De klap was hevig. Je vraagt je af wat er is gebeurd, want opeens sta je stil. Versuft zit ik achter het stuur van mijn bus. Een complete ravage en mijn linkerbeen zit muurvast. Ik trachtte mijn been nog los te wrikken, maar na een poosje geef ik op. Het voelt niet goed. Dan opeens gaat het verschrikkelijk snel. Het is onvoorstelbaar hoe snel de hulptroepen bij je zijn. Ambulance – politie – brandweer en zelfs de trauma helikopter waren met mij bezig. Zoveel hulp van verschillende kanten. Achteraf ben ik er heel erg dankbaar voor. Zelf zat ik achter het stuur en kon niets doen. Het stuur heeft een klap in mijn buik veroorzaakt. Mijn been voelde als gebroken. De hele reddingsoperatie heb ik redelijk bewust meegemaakt voor ca. 45 minuten. Daarna werd voor mij alles donker.
In het ziekenhuis wordt ik in coma gehouden. Dat duurde bijna vijf weken. Intussen ben ik 12 operaties verder. Mijn vrouw en mijn kinderen maken een zware tijd door. De chirurg komt meerdere malen met de mededeling dat dit echt de laatste operatie is, omdat mijn lichaam ernstig is beschadigd. Ik heb respect voor mijn gezin en mijn naaste familie. Drie maal per dag naar het ziekenhuis en maar afwachten wat mijn situatie is. Intussen heeft ook slachtofferhulp zich bij mijn vrouw gemeld om hulp te verlenen en advies te geven. Mijn vrouw geeft aan dat zij zich over een tijdje maar opnieuw moeten melden.
Wanneer ik na bijna vijf weken ontwaak uit mijn coma is dat een vreemde gewaarwording. Ik ben op dat moment volledig afhankelijk van zorg en van de steun van mijn familie. Ik begin aan een herstelperiode die nog lang zal duren, maar wij zijn allemaal positief.
Begin juli meldt slachtofferhulp zich weer. Wij hebben een goed gesprek en ik heb veel informatie ontvangen. Ook heeft de politie zich intussen gemeld en proces verbaal opgemaakt. Uit het gesprek met de politie blijkt dat de tegenpartij niet geheel vrijuit gaat.
Slachtofferhulp geeft aan dat het verstandig is om een goed letselschadebureau in de arm te nemen voor de afhandeling en komt daarom met verschillende suggesties en adviezen.
Mijn vrouw, mijn zoon en ik gaan de verschillende scenario’s af en na ruim een week hebben wij overleg hoe het verder zou moeten. Opmerkelijk genoeg komen wij allen onafhankelijk van elkaar uit bij hetzelfde letselschade kantoor. Ottenschot letselschade krijgt van ons het meeste vertrouwen.
Mijn zoon legt de eerste contacten met Ottenschot en langzaam begint alles op gang te komen. Ook kom je erachter dat iemand met de juiste expertise in deze onontbeerlijk is.
Wij krijgen een behandelaar toegewezen. Beter hadden wij achteraf ook niet kunnen wensen. Intussen heeft de tegenpartij zich ook gemeld en wij krijgen het advies alles via Ottenschot te laten lopen. Dat is, naar ons is gebleken, ook de juiste keuze. Zij loodste ons door een groot aantal procedures waarvan wij echt het bestaan niet wisten. Ook de gesprekken met de tegenpartij wist onze behandelaar goed te regelen en altijd werd ons belang voorop gesteld. Ook regelde zij de controles bij de diverse instanties en artsen en ook het verzorgen van de nodige declaraties werd keurig geregeld.
Achteraf zijn wij erg content met de gehele afwikkeling van de gehele procedure. Vier jaar na mijn ongeval hebben wij de zaak af kunnen sluiten met een voor ieder tevreden resultaat. Mijn herstel gaat nog steeds vooruit, zij het met steeds kleinere stapjes.
Wij zijn dan ook dankbaar dat wij kennis hebben mogen maken met Ottenschot Letselschade als belangenbehartiger.
Peter
